november 2020

De passie voor het woord van Irene 

Al heel mijn leven lang word ik geraakt door mooie taal.  Mensen op radio en televisie met een warme stem en correcte taal trekken mijn  aandacht en raken mij, telkens opnieuw.

Vanaf het zesde leerjaar schreef ik gedichten die mij aanspraken in een schriftje, ik verzamelde een hele collectie, want ik bleef het doen tot aan mijn 18 jaar.

In mijn beroepsleven als maatschappelijk werker sprak ik regelmatig voor een vijftigtal collega’s op vormingen, en vergaderingen.  Spreken voor de ganse dienst maakte mij zenuwachtig, maar een opleiding ‘spreken voor groepen’ was niet haalbaar, er moesten immers al zoveel bijkomende vormingen worden gevolgd om de hulpverleningsmethodieken actueel te houden.

Maar toen kwam het pensioen. 
Toevallig zag ik in het Park Cortewalle leerlingen van de Academie gedichten voordragen en ik stelde vast dat die dames niet piepjong waren, dus waagde ik mijn kans en schreef mij in aan de Academie Woord in Beveren,  maar ik koos welsprekendheid, omdat ik ook graag teksten schreef.

Al vlug nam ik er ook poëzie bij, een oude liefde, die nooit doofde.

Want:

“Poëzie is de plek waar krassen op de ziel hun kleinheid verliezen en woord worden en glans krijgen” 

( Rik Torfs De Standaard 2015)

Is poëzie nodig en nuttig? 

Ik laat Herman De Coninck antwoorden op deze vraag.

“Toen ik ooit lesgaf, poëzie, aan jongens die daar helemaal niet om gevraagd hadden, was de eerste vraag: moeten we dat kennen voor het examen? Nee, voor het leven, zei ik. En de tweede vraag was: waartoe dient dat dan?
Ik vond dat een erg domme vraag. Poëzie dient namelijk nergens toe, en dat is op zich al een verdienste. Deze wereld wordt verpest door zijn utilitarisme, als iets niet meteen winstgevend is, deugt het niet. Dus leve het nutteloze. Waartoe dient een wandeling door het bos? Hoeveel is dat waard? Wat mag zo’n bos kosten? Hoeveel kost stilte?”

Iedere dinsdagnamiddag komen we samen, de afgestudeerden van toen en onze vroegere lerares, in de Academie in Beveren.
We kiezen een thema, zoeken ieder afzonderlijk gedichten of teksten rond dat onderwerp.  Brengen al de gedichten samen tot een geheel.
We bespreken de gedichten: wat zegt de dichter, raakt het mij, wat voel ik, wat is mijn mening, is het een toegankelijk gedicht voor een publiek…
We oefenen op uitspraak en intonatie en krijgen feedback van de collega’s.

We bedenken de kledij, de  rekwisieten en de aangepaste muziek, om het geheel aantrekkelijk te maken,
Een voorstelling is telkens een heerlijk gebeuren.  We merken dat de toehoorders geboeid zijn en evenzeer genieten van het programma als wij zelf.

Na veel oefenen wordt een zelfgekozen gedicht, een stukje van jezelf dat je deelt met een ander.  Het blijft mij ontroeren, telkens weer.
Poëzie blijft een wonderlijke passie…. Je laten overspoelen door een gedicht laat je zweven… Poëten vinden immers woorden voor soms alledaagse situaties waardoor het gewone overstegen wordt….

Zenuwen om te spreken voor een grote groep zijn er niet meer na zoveel opvoeringen, wel een tikkeltje gezonde spanning.

Iedere voorstelling blijft een mooie herinnering.

Zo was er oa: ‘Is missen heviger dan hebben’, ‘Nostalgias’, ‘Een tijdreis door het leven’, ‘Licht schijnt altijd vooruit’, en nog zoveel meer
De warmste herinnering is voor mij het optreden ‘Nocturne’ op de begraafplaats op 31 oktober 2019.  We brachten er voor de tweede keer gedichten rond sterven en dood, maar deze keer samen met het jeugdkoor van de Academie die het prachtige Benedictus van Jenkins zongen. Het feeërieke kader, het verlichte grote kruis, de groene sparren, de donkerte, de koude, gaven het geheel een extra dimensie. Een aangrijpende avond met koude rillingen van ontroering voor ons allen.

Want

“geschreven woorden, die door het voorlezen klank worden en de toehoorder confronteren met de absolute essentie van zijn inhoud” en dat in een aangepast kader, laten een spoor na in het hart, zowel voor diegene die de tekst brengt als voor de toehoorder ..

Laten we hopen dat de Corona vlug verdwijnt

en we opnieuw samen kunnen genieten van poëzie

ergens op een podium.

Irene De Saeger 

november 2020

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina in uw netwerk.