De wandelpassie van Vera

Wandelen is de haast uit je hoofd lopen

en kijken wat er overblijft.

Wie durft verdwalen, vindt nieuwe wegen

... Dat is onze instelling bij onze wandelingen in binnen- en buitenland.

We zijn ermee gestart in 2006, met kleine tochten van 3 km in Waasmunster, als voorbereiding op de stiltetocht die Miranda zou ondernemen naar Assissi.

Daarna hadden we de smaak te pakken. We begonnen elke week te wandelen en geleidelijk werden onze tochten opgebouwd naar 10, 15, 17 km.

Wandelen is geen grote investering, geen lidgelden, geen verplichtingen, alleen de natuur en goede wandelschoenen, goede sokken, een broek die tegen een stootje kan en regenkledij als het nodig is.

We wandelen ook zonder gps, gewoon met een wandelkaart als richtpunt en bij het verdwalen - wat meermaals gebeurt - vragen we hulp aan toevallige passanten. Deze ontmoetingen zijn altijd waardevol en geven een verrijking aan de wandeling, want ongevraagd krijg je vaak meer uitleg over de omgeving.

Na een aantal jaren wandelen, begon het te kriebelen om de landsgrenzen over te steken. Miranda en ik hebben een aantal jaren met ons twee Duitsland verkend en heel veel in de bossen rondgedwaald, letterlijk en figuurlijk. Veel uitgestippelde wandelingen van 25 km werden al gauw wandelingen van 30 of 35 km. De voldoening van het zoeken naar het juiste pad hield ons altijd op pad.

Omdat we het Duits niet zo machtig zijn, leerden we standaardzinnen die we soms tegenkwamen in kapelletjes op onze tochten. En verder gebruikten we ook gebarentaal en wat Engels, waardoor we ons altijd verstaanbaar konden maken.

In 2012 kregen we een extra wandelcompagnon. Marina, de zus van Miranda, had net haar 18-jarige dochter verloren en vroeg of ze ons mocht vergezellen om in de natuur wat rust en vrede te vinden na het zware verlies.

Sindsdien trekken we er met ons drieën op uit.

Toen besloten we de tocht naar Gerolstein te doen, als een 'ultieme relatietest' om samen verdere oorden te verkennen. Het werd een succes!

Daarna begon het te kriebelen om de zee over te steken en ons verblijf te verlengen naar 7 dagen. Het ongerepte in de natuur in Engeland sprak tot de verbeelding. Onze eerste keuze viel op The Isle of Wight. We gingen er naartoe met de Eurostar.

Het werd een mooi avontuur met fantastische wandelingen en boven op de klifjes lopen.

Daarna liet Engeland ons niet meer los. We zijn er gaan wandelen 'in the middle of nowhere'. Veel verlaten wegen, veel klimwerk, lopen door weiden met koeien, schapen, paarden. Soms bangelijk, soms gewoon echt leuk.

En altijd kwamen we mensen tegen die ons op de goede weg hielpen als we eindeloos verloren waren gelopen.

Dat was het meest fantastische van alles, dat er altijd iemand op onze weg kwam. Ongevraagd, maar zeer welkom.

We blijven wandelen met ons drie, niet met een grote groep. Dat is een bewuste keuze, we willen niet als een kuddedier de leider volgen.

Zolang onze gezondheid het toelaat, doen we verder, ook al verschillen we qua leeftijd wel wat. De oudste is 11 jaar ouder dan de jongste. Maar dat is geen probleem.

En na corona veroveren we een nieuwe streek, .... Allicante, in Spanje!

Vera Van de Velde

september 2020

Vertel anderen over ons. Deel deze webpagina met uw netwerk.