'...een “vol” boek, over leven en dood, liefde en bedrog, lijden en verrijzenis.
Een onmisbare roman voor wie moet leven met verlies,
een literaire parel voor de hele wereld.'
Lukas Van Clooster
in zijn recensie van het boek voor het cultuurmagazine Ambrozijn, april 2020
Omschrijving
Al sinds zijn jeugd wordt Marco Carrera, die als kind een groeistoornis had, de kolibrie genoemd, naar een van de kleinste vogels ter wereld. Maar in zekere zin is Marco ook echt een kolibrie: hij lijdt een dramatisch bestaan, vol vreugdes, liefdes en de nodige pijn, maar hij blijft in evenwicht. Zijn hectische bewegingen stellen hem in staat de existentiële acrobatiek van het leven te doorstaan, net als de kolibrie, die twaalf tot tachtig vleugelslagen per minuut maakt, maar schijnbaar bewegingloos in de lucht blijft hangen.
In De kolibrie volgen we ademloos de levensloop van Marco Carrera, een held van onze tijd zoals alleen Sandro Veronesi die uit zijn pen kan laten ontstaan. Het is een schitterende roman over pijn en de kwellende kracht van het leven, die door de belangrijkste krant van Italië, de Corriere della Sera, uitgeroepen werd tot Boek van het Jaar.
Standaard Boekhandel
Sandro Veronesi
BIO • geboren in 1959 in het Toscaanse Prato (Ita) • behaalde een graad in de architectuur aan de universiteit van Firenze • debuteerde op z’n 25ste met de dichtbundel Il resto del cielo • boeken, o.a. Waar gaat die vrolijke trein naar toe (1988; vert. 2002), Kalme chaos (2005; vert. 2006; bekroond met Premio Strega en verfilmd) • zijn nieuwste roman De kolibrie wordt algemeen geprezen en is favoriet voor de Premio Strega 2020 • waagde zich in 2019 aan een pamflet over de bootvluchtelingen (Blaffende honden) • is een gezworen vijand van conservatief Italië.
Sander Pleij in De Morgen, 14 maart 2020
“Een roman is een wonder. Voor mij is het een wonder om een roman te schrijven. Het gebeurt, maar ik begrijp niet hoe het mogelijk is dat een structuur werkt, dat een emotie werkt. Het is echt een wonder en het is moeilijk om uit een wonder te komen."
Hij schrijft ze, romans, maar staat er zelf versteld over. Dit en nog veel meer geeft de auteur prijs over zichzelf, 'zijn dromen, zijn schrijfproces en verborgen emoties' en De kolibrie in het hierboven vermelde interview met Sander Pleij van de De Morgen. Lees meer.
De kolibrie, de lijster en de salangaan
In april 2020, schreef Lukas Van Clooster een recensie over De kolibrie voor het cultuurmagazine “Ambrozijn” . Zijn vrouw, radio-journaliste Kristien Bonneure plaatste het op haar website. De recensie ontroert en maakt stil. Lees het hier.
Een leesbelevingsverslag uit de leesclub
De schrijver neigt soms naar langdradigheid. Het verhaal kan op sommige plaatsen bondiger verteld worden, m.b.t.de inboedel bijvoorbeeld, dat is grotendeels overbodige literatuur.
Wat het lezen moeilijk maakt, is het verspringen in tijd. De belangrijke gebeurtenissen en personen duiken op verschillende plaatsen op in het verhaal, soms juist als de herinnering aan wat je gelezen hebt al vervaagd is. De schrijver maakt het de lezer dus echt niet gemakkelijk en weert chronologie grotendeels uit de opbouw van zijn boek. De diverse gebeurtenissen in het leven van Marco zijn met flashbacks en flashforwards (in de toekomst kijken) weergegeven.
Toch is het de moeite waard om te lezen en word je meegevoerd in het verhaal. Al is het geen boek dat je zomaar uitleest, het vraagt veel concentratie omdat het nu, het toen en het straks, voortdurend worden verweven.
Ook de schrijftaal is niet altijd eenvoudig, met lange zinnen en vele bijvoeglijke naamwoorden, dat is er soms wat veel aan.
Het verhaal van zijn kleinkind, hoe ze is en opgroeit, is niet realistisch. Het kind is de perfectie.
De dood heeft een groot aandeel in het verhaal van dit boek. Het is geen opbeurend boek. Als je het leest zou je gemakkelijk kunnen denken dat het boek een aaneenschakeling is van ellende, slechte huwelijken, overlijdens en hopeloze liefdes.
Hij laat in zijn boek ook niet toe dat de emoties van de personages echt ten top gevoerd worden. Alleen aan het einde van het boek, als de nog in leven gebleven personages aan zijn sterfbed staan, zijn de emoties er wel en worden ze wel degelijk getoond.
Al bij al is het een roman die tot nadenken stemt, al kun je over sommige passages vluchtiger gaan.
Vera
Vertel anderen over ons.