Biografie van de auteur

Colum McCann (1965) is een bekroonde Ierse auteur uit New York, waar hij creatief schrijven doceert aan het Hunter College van de City University of New York. Hij heeft zes romans en drie verhalenbundels gepubliceerd en ontving talrijke internationale onderscheidingen, waaronder de National Book Award en de Deauxville Festival Literary Prize voor  Let the Great World Spin  (2009). Hij is lid van de Ierse kunstacademie Aosdana en ontving een Chevalier des arts et lettres van de Franse regering - een onderscheiding die zelden wordt toegekend aan buitenlandse schrijvers; eerdere ontvangers waren onder meer Salman Rushdie en Julian Barnes.

Colum McCann, geboren en getogen in Dublin, groeide op in een huis vol boeken in een buitenwijk. Zijn vader was journalist voor de Irish Press-krantengroep en literair redacteur voor een krant in Dublin. McCann ontdekte zijn liefde voor het vertellen van verhalen al vroeg op de lagere school. Hij trad daarmee in de voetsporen van zijn vader. In 1982 studeerde hij af met een graad in journalistiek aan het College of Commerce Rathmines (nu het Dublin Institute of Technology). Voor een opdracht over mishandelde vrouwen in Dublin werd hij uitgeroepen tot Jonge Journalist van het Jaar, zijn reportage leidde tot een debat over de kwestie in het parlement. 

Na voor verschillende Ierse kranten te hebben gewerkt en zijn eigen column in de Evening Press te hebben geschreven, verhuisde Colum McCann in 1986 naar Cape Cod, Massachusetts, waar hij probeerde de grote Iers-Amerikaanse roman te schrijven. Omdat hij vond dat hij niet over de nodige ervaring beschikte, begon hij aan een uitgebreide fietstocht door het land en werkte daarna als wildernisgids in een programma voor jeugddelinquenten in de buurt van Brenham, Texas. Vervolgens behaalde hij een BA in geschiedenis en Engels aan de Universiteit van Texas in Austin.

Tijdens een reis naar New York ontmoette hij zijn vrouw, Allison. Ze trouwden in 1992 en verhuisden naar Japan, waar zij Japans studeerde. McCann beschrijft Japan als "een goed stilzwijgen". Het was deze stilte die hem de ruimte en tijd gaf om zijn eerste verhalenbundel af te maken, Fishing the Sloe-Black River  (1994), waarmee hij in Texas was begonnen. Hij begon er ook aan zijn eerste roman,  Songdogs  (1995). 

Het echtpaar keerde in 1994 terug naar New York, waar ze momenteel met hun drie kinderen wonen.

Colum McCanns werken zijn :  Fishing the Sloe-Black River  (1994); Zanghonden (1995); Deze kant van helderheid  (1998); Alles in dit land moet  (2000); Danser  (2003); Zoli  (2006); De wereld ontvouwd  (2008); het bekroonde  Let the Great World Spin  (2009); Trans-Atlantische Oceaan  (2013); en  Dertien manieren van kijken  (2015).

Het thema van de Iers-Amerikaanse ervaring, heeft Colum McCann het meest uitgebreid onderzocht in  Songdogs ,  This Side of Brightness en in verschillende verhalen in  Fishing the Sloe-Black River . 

Zijn eerste roman,  Songdogs beschrijft de avonturen van Conor Lyons die de reizen van zijn Ierse vader volgt aan de hand van verschillende familieherinneringen. 

McCann's verzameling korte verhalen,  Fishing the Sloe-Black River, raakt aan thema's van de Ierse diaspora, maar bevat ook het verhaal 'A Basket Full of Wallpaper', dat vertelt over de beproevingen van een Japanse immigrant die in een Ierse gemeenschap woont. Al deze korte verhalen behandelen thema's als verlies en herinnering, waarbij elk personage op zijn eigen voorwaarden in aanraking komt met herinneringen. McCanns meesterschap als verhalenverteller blijkt uit de verschillende beschrijvingen van wat het inhoudt om een ​​gebroken leven te leiden dat niettemin wordt opgebouwd door het alledaagse verweven van herinnering en ervaring. 

This Side of Brightness , McCanns tweede roman, is een duet tussen twee personages: Nathan Walker, een zwarte man uit Georgia die werkt aan het graven van de metrotunnels van New York City en troost en een unieke gelijkheid onder de grond vindt, en Treefrog, een voormalige bouwvakker van wolkenkrabbers, wiens verhaal zich 75 jaar later afspeelt, maar die dezelfde troost vindt in de tunnels.

Hoewel deze verhalen over immigranten en de vermenging van culturele ervaringen, herinnering en herinnering voorbeelden van het genre zijn, heeft Colum McCann laten zien dat hij niet beperkt is tot deze thema's. Zijn roman  Dancer  draait om de biografie van Rudolf Nureyev, de beroemde Russische balletdanser, waarin hij een stem geeft aan de personages rondom de altijd bewegende en altijd gedreven danser. 

Zijn volgende roman,  Zoli, verkent de Roma-cultuur in Oost-Europa. McCann deed een jaar lang onderzoek voor het boek in de New York Public Library en reisde naar Oostenrijk, Hongarije, Slowakije en Tsjechië om de zigeunercultuur uit de eerste hand te ervaren. McCann ging verder dan de westerse vooroordelen over de Roma en wilde het verhaal vertellen van een volk dat grotendeels in mysterie is gehuld, een situatie die grotendeels is ontstaan ​​door een gebrek aan documentatie en hun overwegend orale cultuur. Door draden van het verleden met het heden te weven, vertelt McCann het verhaal van een hedendaags zigeunermeisje, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van de dichter Papusza. 

In zijn tweede verhalenbundel,  Everything in This Country Must, richt Colum McCann zich op de problemen van Noord-Ierland. In de loop van een novelle en twee verhalen illustreert hij de tragedie van politieke strijd door de stemmen van bijzondere personages en doorkruist hij de grenzen van cultuur en scheiding. Terugkerend naar New York voor  Let the Great World Spin , vertelt McCann het verhaal van een koorddanser die in 1974 de afstand tussen de Twin Towers overbrugde. Opnieuw weeft McCann het verhaal door meerdere personages, wat een voorbeeld is van zijn talent als meesterverteller.

Colum McCann gebruikt een methode van intensief onderzoek en persoonlijke ervaring om zijn complexe, rijke verhalen te ontwikkelen. Hij brengt vaak uren door in de New York Public Library (die hij een van 's werelds grootste instellingen noemt) en is niet alleen naar Oost-Europa gereisd voor  Zoli , maar ook naar Rusland voor  Dancer . Ter voorbereiding op  This Side of Brightness, woonde hij zelfs bij dakloze tunnelbewoners in New York. Het is vanuit deze voorbereidende periodes dat hij de draden van individuele verhalen kan weven en de rijke achtergronden van zijn romans kan creëren. 

Wat betreft de architectuur van zijn verhalen, geeft McCann toe dat de structuur later komt. Hoewel hij de vorm van een verhaal belangrijk vindt, vindt hij niet dat het wiskundig moet zijn. Het moet eerder leiden tot een open vraag, zodat de lezer kan deelnemen aan de totstandkoming van het verhaal.

Alex 

Colum McCanns meest ambitieuze werk tot nu toe . Apeirogon – genoemd naar een vorm met een aftelbaar oneindig aantal zijden – is een krachttoer op het gebied van vriendschap,liefde,verlies en verbondenheid.

Bassim Aramin is Palestijn.R ami Elhahan is Israëlisch. Ze leven in een wereld van conflicten die elk aspect van hun leven kleurt, van de wegen die kunnen rijden, tot de scholen van hun dochters, Abir en Smadar elk bijwonen tot de controleposten, gecombineerd fysiek als gericht, ze moeten onderhandelen.

Hun werelden veranderen onherstelbaar. Bassim en Rani vertellen hun verhaal en erkennen hun verlies door het te gebruiken als wapen voor vrede.

Mc Cann maakt Apeirogon uit een universum van fictief en non fictief materiaal. Kunst, geschiedenis, natuur en politiek komen samen in een verhaal  dat zowel hartverscheurend als hoopvol is. Apeirogon is een roman van onze tijd.

Recensie door Tea Van Lierop

Uiterst origineel, sprankelend, ontroerend, onthutsend, leerzaam, evenwichtig verhaal over de kracht van de wil en het woord tot vrede in plaats van wraak. De titel geeft in dit geval de kortste samenvatting van het verhaal. Twee vaders, een Palestijn en een Israëlier, verliezen een dochter en vindenelkaar in de zoektocht naar vrede. Dat dit de lading van het boek niet dekt mag duidelijk zijn, de inhoud bestaat uit dik 500 pagina’s met een opmerkelijke structuur. Het boek is ingedeeld in duizend-en-een vertellingen, die in lengte variëren van een korte eenregelige mededeling tot meerdere pagina’s tekst. Het is duidelijk dat de titel Apeirogon een geweldige vondst is. De indeling van het boek laat zien dat het hier om een reis gaat, de heen-en terugreis van Basam en Rani, twee vaders die beiden een dochter verloren. Tijdens hun reis komen er fragmentarisch tal van onderwerpen aan de orde.

     “ Volgens de moslimoverlevering zal op de Dag des Oordeels een dunne draad worden

     gespannen van de top van de Haram al-Sharif in het westen naar de top van de Olijfberg

     in het oosten waar Christus en Mohammed beiden hun recht zullen spreken.

     De rechtschapenen zullen door engelen beschermd worden en ze zullen de oversteek snel

     volbrengen, maar de zondaars zullen in het dal storten”

Het fragmentarisch karakter moet even wennen, maar leest erg verfrissend... zie het als licht dat elke keer anders valt op een voorwerp. Elke vertelling voegt iets toe aan het verhaal en hoewel het doel niet altijd duidelijk is, valt bij het lezen op dat er een aantal motieven aan te wijzen zijn. Vogels hebben een belangrijke rol, hun manier van vliegen en jagen, hun kwetsbaarheid, hun relatie met de mens en hun symbolische waarde laten zien hoe nauw mens en vogel met elkaar verweven zijn. Vogels en lucht lopen als een rode draad door het verhaal, zie het citaat van de draad waarop recht gesproken wordt. En hoe opmerkelijk is het te lezen hoe gebieden in de lucht afgebakend worden om te kunnen gehoorzamen aan strenge religieuze wetten.

          “De reden dat een valk gekapt wordt, is precies de reden waarom de valkenier geen kap

          Draagt: de vogels kunnen zo scherp zien dat ze vrijwel zeker afgeleid zouden worden

          door een andere prooi veel verder weg. De valkenier kapt de vogel en wacht. Hij wil

          dat de valk alleen ziet wat hij ziet”

Door het verhaal in brokjes voor te schotelen krijgt het de vorm van 1001 puzzelstukjes waarvan het thema bekend is, maar de uitwerking nog niet. Zijn alle stukjes wel nodig om het verhaal te vertellen over de twee vaders die vrede als antwoord op wederzijds geweld willen geven? Op die vraag mag iedere lezer zelf antwoorden. Maar vast staat dat kunstenaars hun steentje bijdragen aan het onder de aandacht brengen van het conflict. Zelfs bloedstollende voorstellingen passeren de revue, ze wagen hun leven en maken met hun voorstelling veel los.

Soms gebruiken ze echte wapens, een andere keer een vredesduif of een meisje dat zich laat optillen door ballonnen zoals de afbeelding Balloon Debate van Banksy (op de muur langs de Jordaanse Westoever).

Bassam en Rami zijn de twee hoofdpersonages, hun beide levens worden op een wrede manier verstoord. Hun ongeloof, angst, verdriet en woede komt in stukjes en beetjes. Het kan opgeroepen worden door de tastbare herinnering aan het snoeparmbandje van Arib, het dochtertje van Bassam, of door het horen van en liedje dat Rami aan zijn dochter Smadar doet denken. De auteur gaat heel ver in het zo volledig mogelijk maken van het thema. Zo maakt hij ons deelgenoot van het verleden van beide mannen en voert hij ons naar de Holocaust waar Rami’s vader over kan meepraten en over de ziekte van wijnstokken die het leven van de voorouders van Bassam veranderde. Terloops wordt meegedeeld dat Bassam als enige van de zeventien kinderen geen inenting tegen polio kreeg en weten we waarom hij mank loopt.

McCann schrijft zo beeldend dat elke nieuwe vertelling voor een verrassing kan zorgen, soms gruwelijk wanneer het om wapens gaat. We weten hoe het zit met wapenleveringen, maar zwart op wit met namen en gezichten van slachtoffers komen die berichten hard aan, vooral wanneer het effect van kogels gedetailleerd beschreven wordt. Een andere keer voelt het meer als een rondleiding in een gebied waar de bodem vele herinneringen bergt  en een gids vertelt over de resten van een oud klooster met balken van olijfhout en een mozaïekvloer.

De roman laat op een bijzondere manier zien hoe conflictsituaties ontstaan, hoe escalatie niet voor een oplossing zorgt en hoe een mens met het woord invloed uit kan oefenen. De verhalen zijn waargebeurd, de auteur kreeg toestemming hun geschiedenis vorm te geven en is daar meer dan uitstekend in geslaagd.    

Bespreking Apeirogon - de nota's van Hilda 

Titel

Apeirogon. Hfst. 181 een vorm met een telbaar oneindig aantal zijden. Belangrijk: apeirogon benadert de vorm van een cirkel: hfst 93 p466 fragment!

Verwijst naar het boek zelf: het ene plooit open naar volgende. Het stopt niet.  Het is heel associatief opgebouwd.

Al eerste hoofdstukken: einde hfst 3, stenengooiers, opgenomen in hfst 4 gebruik slingers.om vogels te doden, soms levend gevangen en dan gebakken: hfst 5: eten – sprong naar 6: opmerkelijk verhaal over Mitterand. Fragment!

Laatste hfst1 verwijst naar 1^ste zin in hfst1.

Kaft

In de oorspronkelijke Engelse editie: vlucht vogels.

Nederlandstalige editie: meisje met ballonnen. Werk, graffiti, van Banksy op Muur. (391- oplopend) Wordt vermeld in hfst. 324 (aflopend) Hij opende hotel in 2017. Fragment!

Foto zit ook in de roman: 400 oplopend. 401: Sta op kleine meid. Literaire tekening van de 2 meisjes in 402 en 403. Verwijzing naar Lazarus, die wel kon opstaan en verder leven..

Structuur

Het boek is ingedeeld in duizend-en-een vertellingen, puzzelstukjes, die in lengte variëren van een korte eenregelige mededeling tot meerdere pagina’s tekst.

Het verhaal loopt over één dag. De eerste 500 hoofdstukken volgen Rami, de jood, in zijn tocht per moto naar het Cremisan klooster in Beit Jala (al vermeld in hfst. 2) voor een bijeenkomst voor vrede: een ontmoeting van Strijders voor Vrede in 2016 in het Everest Hotel in Beit Jala, niet ver van de Muur die Jeruzalem scheidt van de Westoever van de Jordaan. De volgende 500 hoofdstukjes gaan in aflopende volgorde en volgen meer de tocht van Bassam, de arabier. In het midden staat hoofdstuk 1001 dat begint met ‘Er was eens… ‘.. Dit wordt omringd door het verhaal dat Rami en Bassam vertellen: elk hfst 500. Hierin wordt hun volledig verhaal verteld. Die 3 hoofdstukken worden omsloten door een foto van de zee: de zee die Abir altijd graag had willen zien, maar hij kon geen vergunning krijgen. (hfst 500) die foto’s zijn de enige die geen hoofdstuk vormen: zij omsluiten de kern: hun verhaal en overtuiging.

Duizend en één hoofdstukken: verwijzing naar Verhalen van Duizend en één nacht.

Er wordt in boek ook naar verwezen; hfst 223-225

Waarom? Het kaderverhaal vertelt dat koning Sjahriaar door zijn vrouw bedrogen was. Ze had gevreeën met een van haar slaven. Hij laat zijn vrouw en de betreffende slaaf daarop doden. Na verloop van tijd besluit de koning om nooit meer gekwetst te worden en voortaan elke avond een nieuwe maagd te huwen en haar na de huwelijksnacht de volgende ochtend ter dood te laten brengen.

De schrandere dochter van de grootvizier, Sjeherazade, wil de dagelijkse executies van jonge vrouwen een halt toeroepen en vraagt haar vader om haar als bruid aan de koning aan te bieden. Ze heeft een plan om aan de executie te ontkomen en na met de koning gevreeën te hebben, vertelt zij hem een verhaal maar stopt abrupt op een spannend moment. Om te weten hoe het afloopt, spaart de koning haar. De volgende nacht komt het vervolg maar als het verhaal uit is, begint Sjeherazade aan een nieuw verhaal. Dit houdt ze 1001 nachten vol en elke nacht wordt afgesloten met een onvoltooid verhaal. Ondertussen schenkt zij Sjahriaar enkele kinderen. Wanneer de verhalen uiteindelijk ten einde zijn, is de koning zo van haar gaan houden, dat hij haar gratie schenkt en ze zijn definitieve vrouw mag worden.

Verhalen worden verteld om te ontkomen aan de dood, om te komen tot harmonie, vrede. Zoals ook dit verhaal wil komen tot harmonie, tot vrede. Er is slechts één manier om aan deze tragedie te ontkomen: met elkaar praten en luisteren.

Een hybride roman, noemt de schrijver dit werk. Een hybride auto is een auto die een combinatie van verschillende technieken gebruikt ter aandrijving. Hij gebruikt ook verschillende technieken: We horen o.a. geluiden, stemmen, vogels, muziek, we lezen over architectuur van beroemde bouwwerken en we lezen vele verwijzingen naar beroemdheden, Bijbelse figuren, mooie, indringende citaten, korte historische, vaak fragmentarische vertellingen en vooral lezen we herinneringen, feiten en verbeelding, en dan niet alleen van de beide hoofdpersonen. Deze hoofdstukjes passen soms naadloos in elkaar.

Thema’s en frapperende passages.

Al besproken:

• Apeirogon
• Duizend-en-Één-Nacht. Structuur, ook Smadar hield van deze verhalen. Hfst 98.
• Vogels die zich van grenzen niets aantrekken. hfst 3 Basis voor studie over drones! 134
• Munitie: wordt heel gedetailleerd beschreven, de hele geschiedenis.. begint al hfst 29-30, Lazarus-pillen. wrange ironie: Lazaruspillen. Lazarus kon terug lopen, een nieuw leven: hier moordtuig. Enorm woordenspel.
• Cirkel: cirkel rond hoofden van Israëlische soldaten hfst 33 Fragment! 281
• Verwijzing naar literatuur: Duizend-en-één nacht, Borges hfst 80, worden met elkaar in verband gebracht in hfst 101 hele fragment
• Absurditeit van de oorlog: hfst 89, onderaan p 59: Fragment! Rami wil bubbel bij iedereen prikken.
• Het oog: mysterie hfst 111. Opgemerkt door Moti Richler: na oogoperatie, in oorlog 48: kabel om gewonde soldaten over te brengen. 118 oog van Youssef Shouli 441 445: had ook opleiding grafische kunst gevolgd…
• Onmiddellijke sprong naar Philippe Petit: overbruggen : de kloof overbruggen Fragment 350-351.
• Symbool van de duif/ petit die duif wilde loslaten op zijn koord 342 – vredesduif van Picasso346 Rami zag de wandeling van Petit met Smadar op zijn schouders 358. Maar zelf de vredesduif gehoorzaamt niet en volgt haar eigen weg.. loopt terug naar de Oude Stad 382 foto. Fragment 384 Dag des oordeels.. dunne draad
• Onrecht bij Palestijnen: weigeren om toe te geven dat Abir gedood werd door kogel van Israëlische soldaat van 18 jaar. Vb. 147. Dan onmiddellijk de sprong naar Smarad: wel correcte verslaggeving. 148
• Snoeparmbandje: symbool van onschuld.. 22 , verschillende keren herhaald, had hem altijd bij als hij in een bijeenkomst was tot hij gearresteerd werd voor roze poeder…
• Uurwerk van Matti Peled, Smadars grootvader. Hfst 475
• Foto’s raken enorm: foto’s van de twee meisjes 152: Smadar: gezicht van vredesbeweging. 317 aflopend en 309 Smadar op latere leeftijd; 284: lege kaders leegte van de dood 232. Maar ondersteunen ook realistisch karakter van de roman.
• Geografie is alles: waar jij je bevindt 173
• Vriendschap tussen Rami en Bassam, Bassam en gevangenisbewaker.
• Schoonheid van de muziek tegenover de gruwel van concentratiekampen. 260 261: operatie verfraaiing. Zien van documentaire verandert Bassams idee over Joden. 267 Zal een onderzoeker worden van de holocaust; studeert in Engeland, Bradford.. zijn ideeën pagina 144 en volgende . 332
• Beeld van de kogel: 295 fragment
• Geeft leven: 363, ook tijdens hongerstaking neemt Bassam zouttabletten. 415. maar leidt ook tot de dood. Costigin, tijdens exploratie van Jordaan en Dode Zee, drinkt zout water, wart zijn uiteindelijke dood veroorzaakt. 441  Kristallisatie van zout. 350 – 348 – fragment.
• Kruisiging Jezus: 358 aflopend.
• Bassams verhaal wordt misbruikt 317 fragment p 350

Vertel anderen over ons.